I miesce w ‘Konkursie Dla Młodych Architektów – Osiedle Mieszkaniowe XXI wieku’, organizowanym przez miesięcznik BUILDER.

Projekt został szczegółowo opisany w marcowym wydaniu miesięcznika.

Zespół projektowy:

Tomasz Michalski
Kacper Mroczek
Łukasz Orłowski

grudzień 2014

Projekt jest poszukiwaniem złotego środka pomiędzy przystępną ekonomicznie, wielorodzinną zabudową mieszkaniową, a zabudową jednorodzinna, oferującą często wyższą jakość przestrzeni mieszkalnej.

Stworzyliśmy uniwersalną metodę projektową, opierającą się na autorskim skrypcie. Algorytm w konsekwentny sposób wydziela kolejno przestrzenie- od skali urbanistycznej, po skalę architektoniczną.

.

Problem

Tytuł “Osiedla mieszkaniowego XXI wieku” jest w naszym rozumieniu tytułem wielce nobilitującym. Wskazuje na pewnego rodzaju modelowość projektu oraz obliguje do próby odpowiedzi na potrzeby i wyzwania aktualnych (dzisiejszych) czasów.

Dzisiejszy (Aktualny) model budownictwa mieszkaniowego stawia konsumenta przed wyborem ekonomicznej dostępności mieszkania w zabudowie wielorodzinnej, bądź jakości, wiążącej się z zamieszkaniem w zabudowie jednorodzinnej. Bardzo często wybór obarczony jest brakiem obustronnej korzyści dla inwestora i konsumenta.

Osiedle mieszkaniowe XXI wieku powinno charakteryzować się ekonomiczną dostępnością, oraz wysoką jakością przestrzeni mieszkalnej.

Poszukiwania

Naszym celem było stworzenie formy zabudowy, która połączy w sobie zalety obydwu rozwiązań. Złotym środkiem miała być struktura mieszkaniowa, która składać się będzie z zabudowy jednorodzinnej, o intensywności zagospodarowania terenu odpowiadającemu zabudowie wielorodzinnej, wykorzystująca ekonomiczne, ogólnodostępne technologie.

Pragnęliśmy znaleźć uniwersalną metodę wydajnego gospodarowania przestrzenią, możliwą do stosowania niezależnie od skali i kształtu zadanej działki.

Natura, nieograniczona kątami prostymi, tworząca swoje własne technologie odpowiadające jej potrzebom, jest mistrzynią efektywnego gospodarowania przestrzenią. Jej wytwory zaś, dzięki swojej konsekwencji i logice rozwiązań, posiadają piękną, ponadczasową estetykę.

Podstawą naszej metody projektowej stał się algorytm, organizujący rzut urbanistyczny analogicznie do struktur komórkowych. Równoprawne komórki walczą o swoje miejsce zapełniając przestrzeń regularną tkanką.

Intropia

Miejscem przeprowadzenia eksperymentu mieszkaniowego został opuszczony stadion Śląska we Wrocławiu. Jest to miejski nieużytek w ścisłym centrum Wrocławia, stanowiący wyzwanie projektowe ze względu na charakterystyczną rzeźbę terenu.

Algorytm zdefiniował przestrzenie w czterech skalach, odpowiadających kolejnym rodzajom ich przynależności. Od skali publicznej, którą stanowi centralny ogólnodostępny plac oraz główny układ komunikacji, przez półpubliczną –  organizującą dojazdy z miejscami postojowymi, półprywatną – tworzącą strefy wejściowe do pięciorodzinnych zgrupowań sąsiedzkich, po przestrzenie prywatne – które stanowią pomieszczenia w poszczególnych jednostkach mieszkalnych.

Efektem jest osiedle, którego trzon stanowi zabudowa atrialna. Zwarta tkanka zabudowy tworzy unikalne środowisko mieszkalne charakteryzujące się zarówno niezwykłą różnorodnością, jak i konsekwencją w podejmowanych decyzjach projektowych.

Opuszczony stadion WKS Śląsk

Wrocław